به نام خداوند جان آفرین * حکیم سخن در زبان آفرین

اسلام بجز از حبّ علی مایه ندارد

قرآن بجز از وصف علی آیه ندارد

گفتم بروم سایه لطفش بنشینم

دیدم که علی نور بود سایه ندارد

می خواست قلم نقطه ضعفش بنگارد

بیچاره ندانست علی نقطه ندارد

باسمه تعالی

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا  را

که به ما سوا فکندی همه سایه ی هما را

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی  بین

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا  نماند

چو علی گرفته باشد سرچشمه بقا را

مگرای سحاب رحمت تو بباری ارنه  دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ما سوا را

برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

به جز از علی که آرد پسری  ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد زمیان  پاکبازان

چو علی که می تواند که به سر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش  گفت

متحیر م چه نامم شه ملک لا فتی را

به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم  رحمت

که زکوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آنکه شاید برسد به خاک  پایش

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردن به دعای  مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چو زنم چو نای هر دم زنوای شوق تو  دم

که من غریب خوش تر بنوازد این نوا را

همه شب د ر این امیدم که نسیم صبح  گاهی

به پیام آشنایی بنوازد آشنا را

زنوای مرغ یا حق بشنو که در دل  شب

غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا